En weer is er een week voorbij. Ik kan in alle ernst zeggen dat het een productieve week is geweest. Ik heb een bankrekening geopend, al mijn opdrachten op het werk succesvol afgerond, een boek gelezen en het Nairobi nachtleven verkend.

Het openen van de bankrekening was welhaast weldadig. Zelden heb ik een betere service mogen ontvangen dan bij Bank of Africa. Ik werd netjes ontvangen door de filiaalmanager die mij vriendelijk en efficiënt door de papieren loodste en alle moeite deed om het mij naar de zin te maken. Zo hoefde ik bepaalde gegevens niet zes keer in te voeren. Een service-model waaraan sommige Nederlandse cooperatieve banken (we noemen geen namen) een voorbeeld zouden kunnen nemen.

Op mijn werk gaan de zaken goed. Ik heb alle opdrachten die ik heb gekregen met succes afgerond en zowel mijn baas als mijn collega's zijn erg tevreden over me. Goed, ik zal eerlijk bekennen dat ik ook wel eens tabak heb van de spreadsheets, maar het compliment dat ik vrijdag kreeg maakte het toch allemaal de moeite waard. Het is mijns inziens een ondergewaardeerd genoegen dat je iets voor iemand kunt betekenen. Ik waag het soms wel eens te denken dat we met zijn allen zo bezig zijn met onszelf dat we vergeten hoe mooi het kan zijn om iemand een dienst te bewijzen. Goed, filosofisch gezien is het misschien van eenzelfde egoïsme, maar praktisch gezien heeft het toch een heel andere uitwerking.

Het nachtleven van Nairobi is geconcentreerd over de hele stad. In tegenstelling tot Europese steden bestaat er geen uitgaanscentrum. Een van de meer bizarre plekken is Casablanca, een plek waar shisha's(ofwel hookah's of narghila's) samengaan met een dansclub en een (overigens voortreffelijk) Italiaans restaurant. De rustbanken zijn een waar genoegen en de spaghetti carbonara is de lekkerste die ik ooit gegeten heb.

Een andere populaire plek is Havana. Havana lijkt een beetje op de barretjes uit de oude Bacardi reclames (die ze helaas niet meer uitzenden), maar dan vol met mensen en helaas zonder de Latin-muziek. Volgens een vriendin van mijn flatgenoot Jamal gebeuren hier iedere donderdagavond zulke vreemde dingen dat ze er wel een blog over kan bijhouden. het spreekt vanzelf dat ik dat streven heb aangemoedigd. Ik ben er best benieuwd naar.

Op vrijdag was het borreltijd. Een nieuwe traditie die onze baas had ingevoerd op mandazi-maandag, ook al een nieuwe traditie. Mandazi's zijn een soort doughnuts die er alleen een beetje anders uitzien. helaas waren er deze eerste keer alleen koekjes.

Het borrelen was erg gezellig en strekte zich uit tot 10 uur 's avonds. De bar waarin het gebeurde was best aardig en men had er Guiness, wat wel lekker is als je hard hebt gezwoegd.

het weekend heb ik het rustig aangedaan en het boek Kolyma van Tom Rob Smith gelezen. Het boek stond al twee jaar op de lijst, maar ik was bang dat het na Kind 44 wat tegen zou vallen. gelukkig bewees de schrijver zich door een nog betere thriller op poten te zetten. Ga'm lezen.

verder ben ik ook een heel eind gekomen in het boek 'Kameraad Baron', dat ik van mijn vader had gekregen voordat ik naar nairobi afreisde. Ondanks het feit dat het boek bol staat van de spellingsfouten ( de auteur heeft er talent voor om niet een Roemeense woord goed te spellen) en dat het lichtelijk pro-Hongaars is (een ietwat gebalanseerdere benadering van de materie was het boek ten goede gekomen), is het toch een uiterst onderhoudend boek dat het verdient gelezen te worden.

met deze opmerking wens ik u weer de gnoetjes,

Daan